Μια καλή φίλη, η Λένα, μου έστειλε με email το παρακάτω κείμενο από την εμπειρία της στη πλατεία Συντάγματος πριν από λίγες μέρες.
Πλατεία Συντάγματος 06.06.2011 ΄΄ Ήμουν κι εγώ εκεί ΄΄ |
Θα ήθελα απλά να καταθέσω την εμπειρία μου από το 3ήμερο ταξίδι στην πρωτεύουσα. Παρασκευή απόγευμα. Σύνταγμα. Μία βόλτα αναγνωριστική στην πλατεία η οποία είναι χωρισμένη σε 3 ας πούμε σημεία - προσωπική εκτίμηση -.
1ο σημείο: Αμαλίας - μπροστά από το κτήριο της Βουλής-. Σημείο εκτόνωσης. Όποιος θέλει να φωνάξει να βρίσει να μουντζώσει ή ακόμη να κάνει μια σιωπηλή διαμαρτυρία , μπορεί να σταθεί εκεί και να εκτονώσει την οργή του ! Και αν κουραστεί μπορεί να ξαποστάσει στο πεζοδρόμιο ακριβώς μπροστά από τις ασπίδες των ματ που ήταν ακουμπισμένες στο πεζοδρόμιο ! Ωραία εικόνα ! Κατεβαίνοντας τα σκαλοπάτια της πλατείας Συντάγματος, αφήνοντας πίσω μου τη βουλή , αντικρίζω αριστερά κ δεξιά (2ο κ 3ο σημείο) από το σιντριβάνι , τις σκηνές των «Αγανακτισμένων» . Δεν θα πω κάτι γι αυτούς που βρίσκονται δεξιά οι οποίοι σαφώς και βοηθούν στην κατάληψη της πλατείας με τα εναλλακτικά τους , πλην όμως θυμίζουν τους τύπους που συναντάς στα ερημονήσια .Αραχτοί και χαλαροί ! Στην αριστερή πλευρά έχουν δημιουργηθεί διάφορες ομάδες όπως , Τεχνικής Υποστήριξης, Εφοδιασμός Υλικού , Εκδηλώσεις-Καλλιτεχνικά , Υγεία-Καθαρισμός , Γραμματειακή Υποστήριξη , Ομάδα Νομικής Υποστήριξης , Ομάδα Σίτισης , Ομάδα Μεταφράσεων , Ομάδα Περιφρούρησης , Ομάδα Ψυχραιμίας (!), αλλά και μία Τράπεζα Χρόνου στα πλαίσια ανάδειξης της ανταλλακτικής οικονομίας.
Στο κεντρικό σημείο της πλατείας πραγματοποιείται κάθε μέρα στις εννέα το βράδυ η κορυφαία διαδικασία των «Αγανακτισμένων» που είναι η λαϊκή συνέλευση.Τα θέματα που επιλέγονται προς συζήτηση, έχουν αναδειχθεί από τη Συνέλευση της προηγούμενης ημέρας, Η ομάδα Γραμματειακής Υποστήριξης έχει αναλάβει τη καταγραφή πρακτικών και ένα γενικότερο συντονισμό της διαδικασίας.Μοιράζονται κλήροι σε όσους έχουν κάτι να πουν, ή να προτείνουν και όποιος κληρωθεί μπορεί να μιλήσει. Ο χρόνος ομιλίας είναι περιορισμένος- υπολόγισα κάτι λιγότερο από ενάμιση λεπτό- Μιλούν οι πάντες; άστεγοι , αμεα , μετανάστες, όλοι όσοι έχουν κάτι να προτείνουν , ή απλά να τοποθετηθούν γενικότερα.
Η ανάλυση του κόσμου που βρίσκεται εκεί , είναι το ενθαρρυντικό της υπόθεσης.
Ποιοι πηγαίνουν στην πλατεία;
Ο-Λ-Ο-Ι . Όλες οι ηλικίες διαφόρων κοινωνικό-οικονομικών τάξεων και όλο αυτό σε πλήρη ισορροπία! Ξάφνου η αποχή γίνεται συμμετοχή .
Παρασκευή λοιπόν ο κόσμος ήταν σαφώς λιγότερος της Πέμπτης - όπως με πληροφόρησε η φίλη Έλενα η οποία παραβρίσκεται κάθε μέρα στη γενική συνέλευση - και το Σάββατο ακόμη λιγότερος σε σχέση με την Παρασκευή.
Ένιωσα μια απογοήτευση ! Ότι όλο αυτό αρχίζει να ξεφουσκώνει.
Μέχρι που ήρθε η Κυριακή ! Από νωρίς έβλεπες κόσμο από παντού να κινείται προς το κέντρο. Τα μαγαζιά κλείνανε -ταβέρνες καφέ ψιλικά- γιατί όλοι θέλανε να είναι εκεί. Ανηφόρισα προς την πλατεία ,στάθηκα για λίγο στο πιο κεντρικό σημείο της πόλης με φόντο τη Βουλή , βλέποντας κόσμο μέχρις εκεί που πιάνει το μάτι σου. Κινήθηκα προς τη συμβολή των οδών Όθωνος και Αμαλίας όπου έμεινα από τις 7 έως τις 10 . Αυτό που έβλεπες ήταν τον κόσμο να κινείτε προς όλες τις κατευθύνσεις. Υπήρχε μια ροή γενικότερα. Νέοι , Οικογένειες με μικρά παιδιά, με ποδήλατα, ηλικιωμένοι, κυρίες καλοχτενισμένες , μελαμψοί , έγχρωμοι , ήταν όλοι εκεί. Στις 10 πήγα στη γενική συνέλευση. Ήταν μεγαλύτερη από κάθε άλλη μέρα. Τα θέματα γνωστά. Όλοι καθισμένοι κάτω , ακούγαμε ότι ο καθένας είχε να πει.
Αυτό που μου έκανε πολύ καλή εντύπωση ήταν η διάθεση του κόσμου. Το ότι ένιωθες πως δειλά - δειλά άρχισαν να μεταλλάσσονται από μονάδες σε μέλη , με κοινούς στόχους , που διεκδικούν απλά τη ζωή τους , που θέλουν πίσω την ελπίδα και το δικαίωμα να ονειρεύονται για αυτούς και τα παιδιά τους .Το ότι ένοιωθες έναν πολιτισμό που πίστευες πως δεν υπάρχει. Νοιάζονταν μήπως ενοχλήσουν το διπλανό τους , μήπως κατά λάθος πατήσουν κάποιον χωρίς να το θέλουν , ζητούσαν ευγενικά συγνώμη , μιλούσαν με οποίον τυχαία βρισκόταν δίπλα , μοιράζονταν τις ανησυχίες κ τους προβληματισμούς τους .
Στις 12:30 έκανα μια βόλτα γύρω από την πλατεία , - υπήρχε ακόμη κόσμος - ανέβηκα τα σκαλοπάτια της πλατείας αντικρίζοντας τη βουλή , ακούγοντας τα ίδια συνθήματα , βλέποντας τις ίδιες χειρονομίες , αισθανόμενη , ότι η οργή ακόμη δεν έχει εκτονωθεί.
Κατεβαίνοντας να πάρω το μετρό- ήταν κοντά μία - απλά έμεινα να κοιτάζω τον κόσμο κάτω στην πλατεία ,ελπίζοντας πως δεν θα είναι για πολύ η μεγαλύτερη συγκέντρωση που έγινε ποτέ .
Δεν ξέρω αν όλο αυτό μπορεί να αποτελέσει την αφετηρία για τις αξίες που έχουμε χάσει,
Δεν μπορώ να πω με σιγουριά ότι οι κουφοί άκουσαν ,
Είμαι όμως σίγουρη ότι οι μουγκοί μίλησαν .
Λένα
