Νίκος Σταυρίδης

Ο Νίκος Σταυρίδης, μοναδικός ηθοποιός με πηγαίο χιούμορ και αφάνταστη αυτοσχεδιαστική ικανότητα, ανήκει στην πρώτη φουρνιά των μεγάλων Ελλήνων κωμικών, που σηματοδότησαν τη θρυλική εποχή του Ελληνικού Κινηματογράφου, αφήνοντας παρακαταθήκη αθάνατες ταινίες και θρυλικές ατάκες.

Γεννήθηκε στο Βαθύ της Σάμου το 1910. Δευτερότοκος γιός πολύτεκνης οικογένειας που πέρασε τα παιδικά του χρόνια δουλεύοντας στο μπακάλικο του πατέρα του. Μοναδική διέξοδος από την καταραμένη φτώχεια, το θεατρικό σανίδι, στο οποίο ανέβηκε ο μικρός Νίκος ήδη από το Δημοτικό και το Γυμνάσιο, πρωταγωνιστώντας στις σχολικές παραστάσεις. Αλλά δεν έμεινε εκεί, καθώς έκανε ό,τι μπορούσε για να σπάσει λίγο η μουντάδα της καθημερινότητας: ασχολούνταν με τον στίβο και το άλμα επί κοντώ, δούλευε σε κινηματογράφο ως βοηθός του μηχανικού προβολής, έψελνε στην εκκλησία και έστηνε παραστάσεις θεάτρου σκιών σε όλη τη Σάμο!

Στα 18 του πήγε στην Αθήνα και εργάστηκε σε μια αποθήκη πολεμικού υλικού στον Πειραιά, στην οποία ταίριαζε τις αρβύλες κατά μέγεθος κερδίζοντας ίσα-ίσα το ψωμί του. Γνωρίζοντας όμως την αξία της φωνής του, τόλμησε μια μέρα που περνούσε έξω από το θεατράκι του Θησείου “ΕΝΤΕΝ’  να μπει μέσα την ώρα της πρόβας και να ζητήσει από τον μαέστρο να δοκιμαστεί στο τραγούδι. Εκεί έπαιζε ένας μουσικός θίασος με τον Αυλωνίτη και τη Μαντινιού.

Το ξέρεις αυτό το τραγούδι; (ρώτησε ο μαέστρος) -Το ξέρω! -Σε τι τόνο το τραγουδάς; - Πιάσε όποιον τόνο θέλεις! Εν τω μεταξύ, ο Αυλωνίτης κι ένας άλλος πρωταγωνιστής της εποχής, ο Μακριδάκης, ήρθαν κοντά του να του κάνουν πλάκα καθώς τον θεώρησαν γραφικό. Μόλις όμως άρχισε να τραγουδάει “με φωνή τενοράλε” τους κόπηκε κάθε διάθεση για πλάκα. Από την επομένη ο Σταυρίδης άρχισε να συμμετέχει στις πρόβες. Το αποτέλεσμα ήταν να του ανατεθεί σύντομα ο ρόλος του λούστρου που γυάλιζε τα παπούτσια του Αυλωνίτη. Ήταν η χρονιά 1928 και η επιθεώρηση “Λοβιτούρα” στο “Θέατρο του Λαού” στην οδό Κολοκυνθούς στο Μεταξουργείο. Η συνέχεια της καριέρας του ήταν με θιάσους που έκαναν περιοδίες στην επαρχία. Το 1931 ήρθε στη Σάμο έδωσε παράσταση με τον τότε θίασο στο υπαίθριο θεατράκι του “Εμμανουήλ Καλομοίρη” πίσω από το λιμάνι στο Βαθύ. Αυτή ήταν και η μοναδική φορά που έπαιξε στη Σάμο. Λίγο αργότερα, αρχές της δεκαετίας του 30, προσελήφθη στη θεατρική επιχείρηση του Ανδρέα Μακέδου, σε έναν πάλι μικρό ρόλο, εκεί όμως ανακάλυψε το ταλέντο του η Άννα Καλουτά και του ζήτησε να κάνουν ένα νούμερο μαζί. Το σκετσάκι είχε μεγάλη επιτυχία και καθιέρωσε τον Σταυρίδη στην πρώτη γραμμή της Ελληνικής επιθεώρησης. Από τότε ο Νίκος Σταυρίδης αγαπήθηκε από το κοινό και δεν άργησε να γίνει καταξιωμένος πρωταγωνιστής του μουσικού θεάτρου, της οπερέτας και των βαριετέ. Από το 1942 και μετά, άρχισε να συγκροτεί δικούς του θιάσους επιθεώρησης σε συνεργασία με γνωστούς ηθοποιούς, όπως τις αδερφές Καλουτά, τη Μαρίκα Νέζερ, τον Τάκη Μηλιάδη, τον Διονύση Παπαγιαννόπουλο, τη Ρένα Βλαχοπούλου, τον Κώστα Χατζηχρήστο και άλλους, παίζοντας σε περισσότερα από 100 έργα που απογείωσαν την επιθεώρηση.

Στη μεγάλη οθόνη έκανε ντεμπούτο σε ηλικία 40 ετών, με την κωμωδία του Νίκου Τσιφόρου “Έλα στο Θείο” (1950) , σε παραγωγή Φίνου. Πρωταγωνίστησε συνολικά σε 120 ταινίες, ταινίες που έγραψαν ιστορία στην ελληνική κινηματογραφική κωμωδία. Ενδεικτικά μπορούμε να αναφέρουμε: “Τα Κίτρινα Γάντια” (1960), στον αξέχαστο ρόλο του ζηλιάρη συζύγου της Μάρως Κοντού, “Την Ωραία των Αθηνών” (1953), στο μοναδικό δίδυμο με τη Γεωργία Βασιλειάδου. “Τους Παπατζήδες” (1954), όπως και τα: “Η Φτώχεια Θέλει Καλοπέραση” (1958), “Ευτυχώς Τρελάθηκα” (1961), “Σταμάτης και Γρηγόρης” (1962), “Ο Άνθρωπος Ρολόι” (1972).

Ο Νίκος Σταυρίδης ήταν φανατικός οπαδός του Ολυμπιακού, δεν έλειπε ποτέ από τις εξέδρες του Σταδίου Γ. Καραϊσκάκης και φρόντιζε να λέει κάτι για την αγαπημένη του ομάδα, κατά τη διάρκεια των παραστάσεων.... Έκανε 3 γάμους. Με την τρίτη του σύζυγο πριν χωρίσει απέκτησε μια κόρη, τη Δανάη, που είναι παντρεμένη στο Λονδίνο και έχει και 4 παιδιά (εγγόνια του Νίκου Σταυρίδη).

Ήταν απλός και προσιτός και ως άνθρωπος και ως καλλιτέχνης.  Μεγάλοι ηθοποιοί, όπως ο Ντίνος Ηλιόπουλος, ο Γιάννης Γκιωνάκης, ο Σωτήρης Μουστάκας , τον θεωρούσαν σπουδαίο δάσκαλό τους. Πέθανε σε ηλικία 77 ετών στη Σάμο, τον Δεκέμβριο του 1987. Θα ζεί όμως για πάντα στις καρδιές μας και θα τον απολαμβάνουμε μέσα από τις Ελληνικές κωμωδίες που έχει αφήσει παρακαταθήκη για όλους μας.

 Πηγή “ΦΙΝΟΣ ΦΙΛΜ”, Άλκης Καλτάκης, Μικρές Ιστορίες του Γιώργου Σκαπέτη