Παρασκευή 19 Ιουνίου 2020

Φωτογραφία Δρόμου

Η 'Φωτογραφία Δρόμου' είναι ένα είδος φωτογραφίας ξεχωριστό από τα υπόλοιπα, εδώ ο φωτογράφος αλληλοεπιδρά με το θέμα του γίνεται μέρος της φωτογραφίας ο ίδιος, κάνει εμφανή τη παρουσία του ,με τη μηχανή του, και τις περισσότερες με θάρρος και αυτοπεποίθηση τραβάει τη φωτογραφία, έτσι δεν μπορεί να τον κατηγορήσει κανείς οτι υπέκλεψε τη φωτογραφία. Δεν έχει αναστολές και δεν φοβάται τίποτα.  Σε αντιδιαστολή η candid photography εμπεριέχει το παπαρατσικό – υποκλεπτικό στοιχείο. 

 Ο φωτογράφος Παναγιώτης Κασίμης του οποίου έχω παρακολουθήσει σεμινάρια αναφέρει : στις μέρες μας, είναι της μόδας η λεγόμενη «φωτογραφία δρόμου», η οποία έχει φτάσει να είναι η μαύρη τρύπα της φωτογραφίας. Ότι δεν μπορούμε να εντάξουμε σε μια φωτογραφική κατηγορία, το ονομάζουμε «φωτογραφία δρόμου» και λήγει το ζήτημα. Δημιουργείται, έτσι, ένα είδος ομπρέλας που καλύπτει το έργο πολλών και ανόμοιων φωτογράφων, ενώ ταυτόχρονα παροτρύνει τον αδαή να ασχοληθεί με αυτό το «είδος» φωτογραφίας. Και, στις περισσότερες περιπτώσεις, η δουλειά που προκύπτει είναι εντυπωσιακά ενσταντανέ, οπτικά πυροτεχνήματα, και θαυμασμός για τις ικανότητες του φωτογράφου στη χρήση του Lightroom.

Παρακάτω θα αναφερθώ σε μερικούς φωτογράφους που έχω παρακολουθήσει :
  
Bruce Gilden

Ένας γίγαντας του είδους ο Bruce Gilden είναι Αμερικανός φωτογράφος , γεννημένος στο Brooklyn το 1946, ασχολείται με τη φωτογραφία δρόμου πολλά χρόνια, είναι αυτοδίδακτος και το trademark του είναι οτι χρησιμοποιεί πολύ το εξωτερικό φλάς και δίνει στις φωτογραφίες του ένα δραματικό στιλ «Gilden look». Ο Bruce Gilden είναι φωτογράφος του  πρακτορείου Magnum. Πλησιάζει τους ανθρώπους στο δρόμο, με τη φιλμάτη Leica και το off camera flash (συνήθως) και τους τραβάει κοντινά πλάνα. Δεν έχει αναστολές. Ο ίδιος δηλώνει οτι χρησιμοποιεί πολύ το φλάς γιατί το φλας τον βοηθάει στο να οπτικοποιήσει τα συναισθήματα που του βγάζει η πόλη, την ενέργεια, το στρές, την αγωνία. Αυτό που βλέπει είναι ότι οι περισσότεροι που κυκλοφορούν στη πόλη είναι χαμένοι στις σκέψεις τους δε δίνουν σημασία στο τι γίνεται γύρω τους.

Eric Kim

Ο Eric Kim, γεννήθηκε το 1988 στο San Fransisco είναι ένας από τους φωτογράφους δρόμου που διατηρεί ένα από τα πιο ενημερωμένα-blogs σχετικά με Street Photography καθώς επίσης και ένα πολύ πετυχημένο κανάλι στο YouTube. συν τοις άλλοις διδάσκει τη φωτογραφία δρόμου σε workshops σε πολλά μέρη του κόσμουΤου έχει πάρει συνέντευξη το  BBC και έχει πολύ δυνατή παρουσία στα social media  Facebook, Twitter, Flickr and Google +
https://www.youtube.com/watch?v=J9vI79uflMY
blog:
http://erickimphotography.com/blog/




Daniel Arnold 

Είναι από το Brooklyn. Φωτογραφίζει και ανεβάζει στο instagram. Τα πρώτα χρόνια έβγαινε στο δρόμο με κινητό τηλέφωνο iPhone και στη συνέχεια προσπάθησε να κάνει την ίδια δουλειά αλλά με μηχανή τύπου rangefinder και να χρησιμοποιεί  film.
Η δουλειά του σαν φωτογράφος άρχισε να γίνεται γνωστή από το instagram το 2012 με 1500 followers . Έγινε ευρέως γνωστός από ένα άρθρο του αμερικάνικου blog ‘Gawker’, που τώρα έχει κλείσει. Ο τίτλος του άρθρου ήταν : ‘Ο καλύτερος φωτογράφος του instagram’.

Το άρθρο του Gawker περιέγραφε, το πως είχε φάει απόκλεισμό από το instagram γιατί ανέβασε μια φωτογραφία από κοπέλες που έκαναν ηλιοθεραπία topless, και το πως κατάφερε να επιστρέψει με νέο λογαριασμό. Το 2018 έχει περίπου 175,000 followers και 2880 posts.

Το 2014 τη παραμονή των γεννεθλίων του ο τραπεζικός του λογαριασμός είχε μείνει μόνο με 90 $ και απελπισμένος όπως ήταν του ήρθε η ιδέα να πουλήσει τις φωτογραφίες του μέσω instagram. Γράφει το παρακάτω μήνυμα και μέσα σε λίγες μέρες πήρε παραγγελίες αξίας περίπου 15,000 $

Hello, I just turned 34 this second. For one day only I am selling 4x6 prints of whatever you want from my Instagram archive for $150 each. I swear I will never sell anything this cheap again. If you're interested, send a screenshot of the photo(s) of your choice to arnoldaniel@gmail.com (one d) and I will send a paypal invoice, followed by a signed print. Easy peasy. Happy my birthday. I love you


Δημήτρης Ζωγράφος ( τηλ συνέντευξη Μάιος του 2018)

Ο Δημήτρης Ζωγράφος γεννήθηκε στην Κολωνία Γερμανίας το 1969. Από το 1980  είναι μόνιμος κάτοικος Θεσσαλονίκης. Το 2006 παρακολούθησε μαθήματα φωτογραφίας στην σχολή"STEREOSIS" στην Θεσσαλονίκη  καθώς επίσης και αρκετά σεμινάρια όπως του Στράτου Καλαφάτη ,Porfolio reviews στα πλαίσια της Photobiennale , αρκετές  φορές παρουσιάσεις Porfolios reviews του Πλάτωνα Ριβέλλη και του καταξιωμένου διεθνή φωτογράφου Χάρη Κακαρούχα , φωτογραφίες του έχουν δημοσιευτεί στο παγκόσμιας κυκλοφορίας φωτογραφικό περιοδικό ISP στα πλαίσια συνέντευξης του Κωνσταντίνου Μάνου φωτογράφου τoυ πρακτορείου  Magnum . Το 2014  επιλέγει  μαζί με άλλους 7 φωτογράφους απο την Ελλάδα να παρακολουθήσει  7 ήμερο δωρεάν σεμινάριο του επίσης φωτογράφου του πρακτορείου Magnum Νίκου Οικονομόπουλου .
Έχει συμμετάσχει σε πολλές εκθέσεις και διαγωνισμούς φωτογραφίας με αρκετές διακρίσεις



 Τα 3 βήματα στη φωτογραφία δρόμου κατά το Δημήτρη Ζωγράφο :


Βήμα 1ο : (Λογική) να μάθεις τεχνικά θέματα της μηχανής σου ρυθμίσεις ISO, διαφράγματα, ταχύτητες.
Βήμα 2ο : (Μυαλό)  να μάθεις τους κανόνες, το σωστό κάδρο, να μελετήσεις τους κλασσικούς φωτογράφους να δεις άλλους φωτογράφους. Σε αυτό το επίπεδο ξεκινάει και η αντιγραφή και αρχίζουν να πέφτουν τα πρώτα  ”like" και μαζί έρχεται και η  αναγνωρισιμότητα (πολλοί πέφτουν στην παγίδα της και μένουν εκεί)
Βήμα 3ο : (Σοφία) να επέλθει η υποχώρηση της λογικής και να βγει ο αυθορμητισμός. Τα ξεχνάς όλα και βγάζεις προς τα έξω τον εαυτό σου. Σε αυτό το επίπεδο έρχεται η μοναξιά και όχι  “ like”  για ένα μεγάλο διάστημα.


Η φωτογραφία δρόμου έχει καταντήσει προβληματικά απαγορευτικό είδος. Το πρόβλημα το έχει δημιουργήσει το ίδιο το internet και τα social media. Στις μέρες μας υπάρχει η αμεσότητα, ο καθένας μπορεί να σε βγάλει οποιαδήποτε στιγμή φωτογραφία και σε δευτερόλεπτα να σε ανεβάσει στα social media (facebook, twitter, instagram) χωρίς την άδεια σου και σε πόζα που δεν έχεις τη δυνατότητα να ελέγξεις.
Συμβουλές από το Δημήτρη προς νέους φωτογράφους όταν βγουν στο δρόμο για να βγάλουν φωτογραφίες: α) όχι φόβο, β) να πιστέψουν πως αυτό που κάνουν δεν είναι κακό, γ) να μη κρύβονται, ότι κάνουν να το κάνουν φανερά.


Emil Gataullin


Ρώσος φωρτογράφος, γεννημένος το 1972, ζει στο Korolyov κοντά στη Μόσχα.
το 2005 μπήκε στην Ένωση Φωτογράφων Τέχνης της Ρωσίας
με το που πήρε στα χέρια του τη πρώτη φωτογραφική μηχανή άρχισε να φωτογραφίζει τις επαρχίες της Ρωσίας.
https://emilgataullin.photoshelter.com/index


 Προτεινόμενος Εξοπλισμός για όποιον θέλει να ασχοληθεί με τη Φωτογραφία Δρόμου:


Ευρυγώνιος φακός 20mm , 35mm, 50mm

Διακριτική φωτογραφική μηχανή (dslr μικρού μεγέθους ή mirror-less , compact,   rangefinder )

Χρήση φλας, εξωτερικού φλας


Ρυθμίσεις

Διαλέγουμε μια μηχανή με όσο το δυνατόν περισσότερα χειριστήρια για άμεσες ρυθμίσεις. (ISO, διαφράγματα, ταχύτητες, διόρθωση έκθεσης) να γίνονται όλα με ένα κλίκ.
Η Manual focus επιλογή είναι κάτι που το επιλέγουν πολλοί.
Απαραίτητο το προσοφθάλμιο σκόπευτρο (πενταπρισμικό κατα προτίμιση)
Καλό αισθητήρα τουλάχιστον 1in και APS-C ή full frame γιατί με χαμηλό φωτοσμό θέλουμε καλές επιδόσεις.


παρακάτω ακαλουθούν μερικές δικές μου φωτογραφίες :

Πειραιάς 2016 α/μ φιλμ 
 













Πειραιάς σταθμός Μετρό 2008 φιλμ 

Μοναστηράκι Ιούνιος 2018

 Η Σοφούλα Νοέμβριος 2016 Θεσσαλονίκη



Πέμπτη 9 Μαΐου 2019

Νίκος Σταυρίδης

Ο Νίκος Σταυρίδης, μοναδικός ηθοποιός με πηγαίο χιούμορ και αφάνταστη αυτοσχεδιαστική ικανότητα, ανήκει στην πρώτη φουρνιά των μεγάλων Ελλήνων κωμικών, που σηματοδότησαν τη θρυλική εποχή του Ελληνικού Κινηματογράφου, αφήνοντας παρακαταθήκη αθάνατες ταινίες και θρυλικές ατάκες.



Γεννήθηκε στο Βαθύ της Σάμου το 1910. Δευτερότοκος γιός πολύτεκνης οικογένειας που πέρασε τα παιδικά του χρόνια δουλεύοντας στο μπακάλικο του πατέρα του. Μοναδική διέξοδος από την καταραμένη φτώχεια, το θεατρικό σανίδι, στο οποίο ανέβηκε ο μικρός Νίκος ήδη από το Δημοτικό και το Γυμνάσιο, πρωταγωνιστώντας στις σχολικές παραστάσεις. Αλλά δεν έμεινε εκεί, καθώς έκανε ό,τι μπορούσε για να σπάσει λίγο η μουντάδα της καθημερινότητας: ασχολούνταν με τον στίβο και το άλμα επί κοντώ, δούλευε σε κινηματογράφο ως βοηθός του μηχανικού προβολής, έψελνε στην εκκλησία και έστηνε παραστάσεις θεάτρου σκιών σε όλη τη Σάμο!
Στα 18 του πήγε στην Αθήνα και εργάστηκε σε μια αποθήκη πολεμικού υλικού στον Πειραιά, στην οποία ταίριαζε τις αρβύλες κατά μέγεθος κερδίζοντας ίσα-ίσα το ψωμί του. Γνωρίζοντας όμως την αξία της φωνής του, τόλμησε μια μέρα που περνούσε έξω από το θεατράκι του Θησείου “ΕΝΤΕΝ’  να μπει μέσα την ώρα της πρόβας και να ζητήσει από τον μαέστρο να δοκιμαστεί στο τραγούδι. Εκεί έπαιζε ένας μουσικός θίασος με τον Αυλωνίτη και τη Μαντινιού.
Το ξέρεις αυτό το τραγούδι; (ρώτησε ο μαέστρος) -Το ξέρω! -Σε τι τόνο το τραγουδάς; - Πιάσε όποιον τόνο θέλεις! Εν τω μεταξύ, ο Αυλωνίτης κι ένας άλλος πρωταγωνιστής της εποχής, ο Μακριδάκης, ήρθαν κοντά του να του κάνουν πλάκα καθώς τον θεώρησαν γραφικό. Μόλις όμως άρχισε να τραγουδάει με φωνή τενοράλε τους κόπηκε κάθε διάθεση για πλάκα. Από την επομένη ο Σταυρίδης άρχισε να συμμετέχει στις πρόβες. Το αποτέλεσμα ήταν να του ανατεθεί σύντομα ο ρόλος του λούστρου που γυάλιζε τα παπούτσια του Αυλωνίτη. Ήταν η χρονιά 1928 και η επιθεώρηση “Λοβιτούρα” στο “Θέατρο του Λαού” στην οδό Κολοκυνθούς στο Μεταξουργείο. Η συνέχεια της καριέρας του ήταν με θιάσους που έκαναν περιοδίες στην επαρχία. Το 1931 ήρθε στη Σάμο έδωσε παράσταση με τον τότε θίασο στο υπαίθριο θεατράκι του “Εμμανουήλ Καλομοίρη” πίσω από το λιμάνι στο Βαθύ. Αυτή ήταν και η μοναδική φορά που έπαιξε στη Σάμο. Λίγο αργότερα, αρχές της δεκαετίας του 30, προσελήφθη στη θεατρική επιχείρηση του Ανδρέα Μακέδου, σε έναν πάλι μικρό ρόλο, εκεί όμως ανακάλυψε το ταλέντο του η Άννα Καλουτά και του ζήτησε να κάνουν ένα νούμερο μαζί. Το σκετσάκι είχε μεγάλη επιτυχία και καθιέρωσε τον Σταυρίδη στην πρώτη γραμμή της Ελληνικής επιθεώρησης. Από τότε ο Νίκος Σταυρίδης αγαπήθηκε από το κοινό και δεν άργησε να γίνει καταξιωμένος πρωταγωνιστής του μουσικού θεάτρου, της οπερέτας και των βαριετέ. Από το 1942 και μετά, άρχισε να συγκροτεί δικούς του θιάσους επιθεώρησης σε συνεργασία με γνωστούς ηθοποιούς, όπως τις αδερφές Καλουτά, τη Μαρίκα Νέζερ, τον Τάκη Μηλιάδη, τον Διονύση Παπαγιαννόπουλο, τη Ρένα Βλαχοπούλου, τον Κώστα Χατζηχρήστο και άλλους, παίζοντας σε περισσότερα από 100 έργα που απογείωσαν την επιθεώρηση.
Στη μεγάλη οθόνη έκανε ντεμπούτο σε ηλικία 40 ετών, με την κωμωδία του Νίκου Τσιφόρου Έλα στο Θείο” (1950) , σε παραγωγή Φίνου. Πρωταγωνίστησε συνολικά σε 120 ταινίες, ταινίες που έγραψαν ιστορία στην ελληνική κινηματογραφική κωμωδία. Ενδεικτικά μπορούμε να αναφέρουμε: “Τα Κίτρινα Γάντια (1960), στον αξέχαστο ρόλο του ζηλιάρη συζύγου της Μάρως Κοντού, “Την Ωραία των Αθηνών (1953), στο μοναδικό δίδυμο με τη Γεωργία Βασιλειάδου. “Τους Παπατζήδες” (1954), όπως και τα: “Η Φτώχεια Θέλει Καλοπέραση” (1958), “Ευτυχώς Τρελάθηκα” (1961), “Σταμάτης και Γρηγόρης” (1962), “Ο Άνθρωπος Ρολόι” (1972).
Ο Νίκος Σταυρίδης ήταν φανατικός οπαδός του Ολυμπιακού, δεν έλειπε ποτέ από τις εξέδρες του Σταδίου Γ. Καραϊσκάκης και φρόντιζε να λέει κάτι για την αγαπημένη του ομάδα, κατά τη διάρκεια των παραστάσεων.... Έκανε 3 γάμους. Με την τρίτη του σύζυγο πριν χωρίσει απέκτησε μια κόρη, τη Δανάη, που είναι παντρεμένη στο Λονδίνο και έχει και 4 παιδιά (εγγόνια του Νίκου Σταυρίδη).

Ήταν απλός και προσιτός και ως άνθρωπος και ως καλλιτέχνης.  Μεγάλοι ηθοποιοί, όπως ο Ντίνος Ηλιόπουλος, ο Γιάννης Γκιωνάκης, ο Σωτήρης Μουστάκας , τον θεωρούσαν σπουδαίο δάσκαλό τους. Πέθανε σε ηλικία 77 ετών στη Σάμο, τον Δεκέμβριο του 1987. Θα ζεί όμως για πάντα στις καρδιές μας και θα τον απολαμβάνουμε μέσα από τις Ελληνικές κωμωδίες που έχει αφήσει παρακαταθήκη για όλους μας.




 Πηγή “ΦΙΝΟΣ ΦΙΛΜ”, Άλκης Καλτάκης, Μικρές Ιστορίες του Γιώργου Σκαπέτη

Κυριακή 6 Ιανουαρίου 2013

Το μπριτζ



Αν κάνετε αναζήτηση της λέξης 'μπριτζ' στο google θα σας βγάλει μια σειρά από σελίδες σχετικές με το παιχνίδι - άθλημα... και πρώτη αυτή της  ΕΟΜ (Ελληνικής Ομοσπονδίας Μπρίτζ). Κατά τη Βικιπαίδεια το μπριτζ είναι ένα ομαδικό πνευματικό άθλημα που παίζεται με μια τράπουλα από 4 παίχτες χωρισμένους σε δύο ζεύγη που κάθονται μεταξύ τους αντικριστά. Ο παράγοντας της τύχης στο μπριτζ είναι μικρός.
Αν θελήσετε να αναζητήσετε το μπριτζ στα αγγλικά πρέπει να προσθέσετε τον όρο "contract bridge" που είναι και η σωστότερη περιγραφή γιατί στο μπριτζ το παιχνίδι χωρίζεται σε δυο μέρη. Πρώτα έχουμε τη διαδικασία της αγοράς που καταλήγει στο συμβόλαιο και μετά τη διαδικασία της εκτέλεσης όπου κάθε ζεύγος προσπαθεί να κερδίσει (ή να πάρει) όσο το δυνατόν περισσότερες μπάζες (λεβέ).
Για να μάθει κανείς μπριτζ μπορεί να αναζητήσει πληροφορίες- οδηγίες  στο διαδίκτυο ή να αγοράσει ένα από τα χιλιάδες βιβλία που έχουν γραφτεί σχετικά με το άθλημα αυτό. Ο καλύτερος όμως τρόπος είναι να παρακολουθήσει ένα κύκλο μαθημάτων σε ένα  από τους ομίλους στην Αθήνα ή στην επαρχία ( http://www.hellasbridge.org/omili ).
Το καλύτερο για κάποιον που ενδιαφέρεται να ασχοληθεί με το μπριτζ είναι να ξεκινήσει τα μαθήματα με κάποιον φίλο/η και να παίζουν μαζί σαν ζευγάρι. Αν πάλι δεν βρείτε ζευγάρι για να ξεκινήσετε να μαθαίνετε - παίζετε μαζί, κανένα πρόβλημα στον όμιλο που θα πάτε σίγουρα θα σας βρουν εκεί ζευγάρι. Ο πιο σημαντικός κανόνας που πρέπει να τηρούμε στο μπριτζ είναι να έχουμε πάντα το ζευγάρι μας ευχαριστημένο.  Να μην παίζουμε ατομικά προσπαθώντας πάντοτε να ταιριάζουμε το στυλ του παιχνιδιού μας με αυτό του συμπαίχτη. Κατά τη διαδικασία της 'αγοράς' να χρησιμοποιούμε τις συμβάσεις που είναι εξοικειωμένο το ζευγάρι μας και όχι αυτές που αρέσουν σε εμάς. Σε αντίθετη περίπτωση ο συμπαίχτης θα δυσκολευτεί να θυμηθεί τι παίζουμε και κάπου θα κάνει λάθος. Αν δεν είμαστε ευχαριστημένοι με το συμπαίχτη μας καλό είναι να τον αλλάξουμε την επόμενη φορά. Πάντα θα υπάρχει κάποιος που να ταιριάζει στο στυλ του παιχνιδιού μας, αλλά και να μπορεί να ανεχτεί τις επιλογές μας.




Δευτέρα 13 Ιουνίου 2011

Αγανακτισμένοι Έλληνες Πολίτες

Μια καλή φίλη, η Λένα, μου έστειλε με  email  το παρακάτω κείμενο από την εμπειρία της στη πλατεία Συντάγματος πριν από λίγες μέρες.



Πλατεία Συντάγματος  06.06.2011  ΄΄ Ήμουν κι εγώ εκεί ΄΄


Θα ήθελα απλά να καταθέσω την εμπειρία μου από το 3ήμερο ταξίδι στην πρωτεύουσα. Παρασκευή απόγευμα. Σύνταγμα. Μία βόλτα αναγνωριστική στην πλατεία η οποία είναι χωρισμένη σε 3 ας πούμε σημεία  - προσωπική εκτίμηση -.

1ο  σημείο: Αμαλίας - μπροστά από το κτήριο της Βουλής-. Σημείο εκτόνωσης. Όποιος θέλει να φωνάξει να βρίσει  να μουντζώσει ή ακόμη να κάνει μια σιωπηλή διαμαρτυρία , μπορεί να σταθεί εκεί και να εκτονώσει την οργή του ! Και αν κουραστεί μπορεί να ξαποστάσει στο πεζοδρόμιο ακριβώς μπροστά από  τις ασπίδες  των ματ που ήταν ακουμπισμένες στο πεζοδρόμιο ! Ωραία εικόνα ! Κατεβαίνοντας τα σκαλοπάτια της πλατείας Συντάγματος, αφήνοντας πίσω μου τη βουλή , αντικρίζω αριστερά κ δεξιά (2ο κ 3ο σημείο)  από το σιντριβάνι , τις σκηνές των «Αγανακτισμένων» . Δεν θα πω κάτι γι αυτούς που βρίσκονται δεξιά οι οποίοι σαφώς και βοηθούν στην κατάληψη της πλατείας με τα εναλλακτικά τους , πλην όμως θυμίζουν τους τύπους που συναντάς στα ερημονήσια .Αραχτοί και χαλαροί ! Στην αριστερή πλευρά έχουν δημιουργηθεί διάφορες ομάδες όπως , Τεχνικής Υποστήριξης, Εφοδιασμός Υλικού , Εκδηλώσεις-Καλλιτεχνικά , Υγεία-Καθαρισμός , Γραμματειακή Υποστήριξη , Ομάδα Νομικής Υποστήριξης , Ομάδα Σίτισης , Ομάδα Μεταφράσεων , Ομάδα Περιφρούρησης , Ομάδα Ψυχραιμίας (!), αλλά και μία Τράπεζα Χρόνου στα πλαίσια ανάδειξης της ανταλλακτικής οικονομίας.
Στο κεντρικό σημείο της πλατείας  πραγματοποιείται κάθε μέρα στις εννέα το βράδυ η κορυφαία διαδικασία των «Αγανακτισμένων» που είναι η λαϊκή συνέλευση.Τα θέματα που επιλέγονται προς συζήτηση, έχουν αναδειχθεί από τη Συνέλευση της προηγούμενης ημέρας, Η ομάδα Γραμματειακής Υποστήριξης έχει αναλάβει τη καταγραφή πρακτικών και ένα γενικότερο συντονισμό της διαδικασίας.Μοιράζονται κλήροι σε όσους έχουν κάτι να πουν, ή να προτείνουν  και όποιος κληρωθεί μπορεί να μιλήσει. Ο χρόνος ομιλίας είναι περιορισμένος- υπολόγισα κάτι λιγότερο από ενάμιση λεπτό- Μιλούν οι πάντες; άστεγοι , αμεα , μετανάστες, όλοι όσοι έχουν κάτι να προτείνουν , ή απλά να τοποθετηθούν γενικότερα.
Η ανάλυση του κόσμου που βρίσκεται εκεί , είναι το ενθαρρυντικό της υπόθεσης. 

Ποιοι πηγαίνουν στην πλατεία;
  Ο-Λ-Ο-Ι . Όλες οι ηλικίες διαφόρων κοινωνικό-οικονομικών τάξεων και όλο αυτό σε πλήρη ισορροπία! Ξάφνου η αποχή  γίνεται συμμετοχή .

Παρασκευή λοιπόν ο κόσμος ήταν σαφώς λιγότερος της Πέμπτης - όπως με πληροφόρησε η φίλη Έλενα η οποία παραβρίσκεται κάθε μέρα στη γενική συνέλευση -  και το  Σάββατο ακόμη λιγότερος σε σχέση με την Παρασκευή.
Ένιωσα μια απογοήτευση !  Ότι όλο αυτό αρχίζει να ξεφουσκώνει.
Μέχρι που ήρθε η Κυριακή ! Από νωρίς έβλεπες κόσμο από παντού να κινείται προς το κέντρο. Τα μαγαζιά  κλείνανε -ταβέρνες καφέ ψιλικά- γιατί όλοι θέλανε να είναι εκεί. Ανηφόρισα  προς την πλατεία ,στάθηκα για λίγο στο πιο κεντρικό σημείο της πόλης με φόντο τη Βουλή , βλέποντας κόσμο μέχρις εκεί που πιάνει το μάτι σου. Κινήθηκα προς τη συμβολή των οδών Όθωνος και Αμαλίας όπου έμεινα από τις 7 έως τις 10 . Αυτό που έβλεπες ήταν τον κόσμο  να κινείτε προς όλες τις κατευθύνσεις. Υπήρχε μια ροή γενικότερα. Νέοι , Οικογένειες με μικρά παιδιά, με ποδήλατα,  ηλικιωμένοι, κυρίες καλοχτενισμένες , μελαμψοί , έγχρωμοι , ήταν όλοι εκεί. Στις 10 πήγα στη γενική συνέλευση. Ήταν μεγαλύτερη από κάθε άλλη μέρα. Τα θέματα γνωστά. Όλοι καθισμένοι κάτω , ακούγαμε ότι  ο καθένας είχε να πει.
 Αυτό που μου έκανε πολύ καλή εντύπωση ήταν η διάθεση του κόσμου. Το ότι ένιωθες πως δειλά - δειλά άρχισαν να μεταλλάσσονται από μονάδες σε μέλη , με κοινούς στόχους , που διεκδικούν απλά τη ζωή τους , που θέλουν πίσω την ελπίδα και το δικαίωμα να ονειρεύονται για αυτούς και τα παιδιά τους .Το ότι ένοιωθες έναν πολιτισμό που πίστευες πως δεν υπάρχει. Νοιάζονταν μήπως  ενοχλήσουν το διπλανό τους , μήπως κατά λάθος  πατήσουν κάποιον χωρίς να το θέλουν , ζητούσαν ευγενικά συγνώμη , μιλούσαν με οποίον τυχαία βρισκόταν δίπλα , μοιράζονταν τις ανησυχίες κ τους προβληματισμούς τους .
Στις 12:30 έκανα μια βόλτα γύρω από την πλατεία , - υπήρχε ακόμη κόσμος - ανέβηκα τα σκαλοπάτια της πλατείας αντικρίζοντας τη βουλή , ακούγοντας τα ίδια συνθήματα , βλέποντας τις ίδιες χειρονομίες , αισθανόμενη , ότι η οργή ακόμη δεν έχει εκτονωθεί.
    Κατεβαίνοντας να πάρω το μετρό- ήταν κοντά μία - απλά έμεινα να κοιτάζω τον κόσμο κάτω στην πλατεία ,ελπίζοντας πως δεν θα είναι για πολύ  η μεγαλύτερη συγκέντρωση που έγινε ποτέ .
Δεν ξέρω αν όλο αυτό μπορεί να αποτελέσει την  αφετηρία  για τις αξίες που έχουμε χάσει,
Δεν μπορώ να πω με σιγουριά ότι οι κουφοί άκουσαν ,
Είμαι όμως σίγουρη ότι οι μουγκοί μίλησαν . 

Λένα

Κυριακή 5 Ιουνίου 2011

Πολίτες στους δρόμους αγανακτισμένοι και μη


Τι είναι αυτό που παρακινεί τους πολίτες να βγουν στους δρόμους ? ποιοι είναι αυτοί που βγαίνουν από το σπίτι τους έξω στους δρόμους και τις πλατείες να εκδηλώσουν και να εξωτερικεύσουν τα συναισθήματα τους ? και δεν αναφέρομαι μόνο στην αγανάκτηση αλλά και τη χαρά. για παράδειγμα βγαίνουμε στους δρόμους για να πανηγυρίσουμε την νίκη της Εθνικής μας ομάδας ή τη κατάκτηση του πρωταθλήματος ποδοσφαίρου από τον Ολυμπιακό ή το Παναθηναϊκό παλαιότερα. Από κοινωνιολογικής πλευράς και μόνο ο κάθε ένας από εμάς έχει την ανάγκη να πιστεύει ότι αυτό που αισθάνεται ο ίδιος (χαρά ή λύπη) το αισθάνονται και άλλα 2 με 3 εκατομμύρια Έλληνες. Παρομοίως και οι αγανακτισμένοι πολίτες που είναι έξω στις πλατείες. Μόνο που τώρα τη χαρά την έχει αντικαταστήσει η λύπη, η αγανάκτηση, η αηδία και η αγωνία για το μέλλον αυτής της χώρας. Οι πάλε ποτέ οπαδοί του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ, του ΚΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ και του ΛΑΟΣ βγαίνουν τώρα στους δρόμους και είναι οι ίδιοι οι αγανακτισμένοι πολίτες.

Πέμπτη 2 Ιουνίου 2011

Ασπρόμαυρη φωτογραφία



Η ασπρόμαυρη φωτογραφία είναι απλά η πραγματικότητα αποτυπωμένη σε αποχρώσεις του άσπρου και του μαύρου. Η έλλειψη των χρωμάτων αντισταθμίζεται με την απλότητα,τη λιτότητα και τη μινιμαλιστικότητα . Η α/μ φωτογραφία έχει ανάγκη από δημιουργική σύνθεση, σωστό καδράρισμα, καλή ματιά, και αρκετή τύχη.
Τις παλαιότερες εποχές έβαζες ένα φιλμάκι στη μηχανή και έπρεπε να τραβήξεις σύμφωνα με αυτό. Δηλαδή όταν είχες μέσα ασπρόμαυρο, από το «ματάκι» έπρεπε να βλέπεις ασπρόμαυρα - και ασπρόμαυρα να αντιλαμβάνεσαι τον κόσμο γύρω σου πριν καν σηκώσεις τη μηχανή. Όταν είχες έγχρωμο, έγχρωμη έπρεπε να είναι και η αντίληψή σου.
Στην εποχή των ψηφιακών μηχανών όλα αυτά
έχουν ανατραπεί αφού όλα εξαρτώνται από της ρυθμίσεις της εκάστοτε DSLR καθώς επίσης και το πρόγραμμα επεξεργασίας που χρησιμοποιεί ο καθένας μας.


Αλλά να ξεκαθαρίσουμε κάτι.Η μετατροπή των φωτογραφιών σε ασπρόμαυρες μέσα από το μενού της μηχανής καταλήγει στην αυθαίρετη και τεχνικά ελλιπή απόδοση των γκρίζων περιοχών, κάτι που ο υπολογιστής και το εξειδικευμένο πρόγραμμα θα πετύχουν με πολύ μεγαλύτερη ακρίβεια και ποιότητα, αλλά και με πιστότητα στις προσωπικές επιλογές του φωτογράφου. Αν μάλιστα η λήψη γίνεται, όπως επιβάλλεται, με πλήρως ασυμπίεστα αρχεία RAW, τότε το χρώμα θα είναι πάντα εκεί προκαλώντας μας να το αντιμετωπίσουμε να το δεχτούμε η να το απορρίψουμε ..



Τελειώνοντας θα ήθελα να αποστασιοποιηθώ από το στερεότυπο ότι α/μ φωτογραφία = καλλιτεχνική φωτογραφία. Είμαι της γνώμης ότι πολλοί παράγοντες πρέπει να συνεκτιμηθούν για τον ορισμό της καλλιτεχνικής φωτογραφίας και όχι αποκλειστικά και μόνο το χρώμα της ή η απουσία αυτού.


Κυριακή 3 Ιανουαρίου 2010

όχι σουπίδια όχι πλαστικά σε θάλασσες και ακτές

Χαίρεται και καλή χρονιά ! να είμαστε καλά και του χρόνου, υγεία ευτυχία αγάπη και ότι άλλο επιθυμεί ο καθένας. Έχω την εντύπωση ότι κάτι δεν πάει καλά . Απ' τη μία η αλλαγή του κλίματος ( υψηλές για την εποχή θερμοκρασίες ), απ' την άλλη ισχυροί άνεμοι πότε βόρειοι και πότε νότιοι και στη μέση εμείς που δε μπορούμε να διασχίσουμε τη πόλη μας ( για το Βαθύ της Σάμου μιλάω) και αναγκαζόμαστε να πάρουμε τα βουνά για να πάμε από το λιμάνι στο Δημαρχείο και το ανάποδο.


Αυτός λοιπόν ο ίδιος καιρός που όπως λένε μερικοί ευθύνεται για τη κατάσταση της πλημμυρισμένης παραλιακής στη πόλη μας, έβγαλε και τα σκουπίδια στις ακτές. Εδώ τίθεται το εύλογο ερώτημα : ο καιρός φταίει που βγήκαν τα σκουπίδια στις παραλίες ή εμείς που κάποια στιγμή τα πετάξαμε στη θάλασσα?
Και προχωρώ λίγο παραπέρα . Σε μία πολιτισμένη κοινωνία το σημαντικότερο πράγμα είναι η καθαριότητα . Τι να τους κάνω τους ωραίους δρόμους , τα πλακόστρωτα σοκάκια τα ωραία φώτα στους δρόμους ή τα παγκάκια για να κάθεται ο επισκέπτης και να αγναντεύει το πέλαγος αν δεν έχω καθαρές θάλασσες και ακτές. Ο τουρίστας θα έρθει στο νησί μας πρώτα απο όλα για να κάνει τα μπάνια του σε καθαρή θάλασσα και να κάνει την ηλιοθεραπεία του σε μία όμορφη παραλία. Χωρίς αυτά΄που είναι τα βασικά δεν υπάρχει λόγος να μας επισκεφτεί κανείς το καλοκαίρι.
Αυτό που πρέπει να γίνει είναι πρώτον εθελοντικές ομάδες, πολιτιστικοί σύλλογοι και πολίτες να αφιερώσουν 2 ώρες από το χρόνο τους όσο είναι ακόμα νωρίς (πριν την έναρξη της τουριστικής σεζόν) να οργανώσουν εθελοντικούς καθαρισμούς των παραλιών. Και δεύτερον να φροντίζουμε όλοι μας να μη πετάμε σκουπίδια και πλαστικά σε θάλασσες και ακτές.